Czas leci a my jak małe dzieci… mógłbym powiedzieć, wspominając niedawny, 2 Transgraniczny Półmaraton w Gryfinie. W końcu od ostatniego biegu minął już rok, a ja nadal niczego się nie nauczyłem…

Tak moi drodzy, człowiek głupim się rodzi i głupim umiera a biegacz głupim startuje i głupim oraz w dodatku zmęczonym finiszuje. Takie podsumowanie biegu było by w zupełności wystarczające, ale że są na tym świecie osoby (naliczyłem cztery) które chciały by przeczytać nieco dłuższy tekst, to oto przed Wami..

2 Transgraniczny Półmaraton Doliną Dolnej Odry – relacja do bólu prawdziwa

Przede wszystkim – po z trudem pokonanym, niedawnym 9 Półmaratonie poznańskim wydawało by się, że w końcu pójdę po rozum do głowy i zabiorę się za treningi. Nic bardziej mylnego – najpierw pielęgnowałem swoje zmęczenie…

a potem przyszły obowiązki, wyjazdy służbowe i tak od słowa do słowa od Poznania trenowałem niewiele. Naturalnie, na każdy wyjazd zabierałem ze sobą buty i strój do biegania (hahahaha-ha) aby wieczorami stwierdzić, że jestem zmęczony / praca czeka / dziwnyyy jest teeeeeen świaaaat i z tego powodu nie ma akurat czasu na trening.

Dość napisać, że przez ostatnie 7 dni przed Gryfinem nie przebiegłem ani jednego kilometra a za to pokonałem ich ponad 1000 siedząc na dupie w samochodzie. Prawda, że idealne przygotowania?

Ale dość tego marudzenia (wiem, ostatnio za wiele w moich tekstach narzekania). teraz…

Jedziemy na wycieczkę…

Gryfino ma to do siebie, że chociaż leży bardzo blisko Szczecina (potwierdzają to ludzie, którzy codziennie dojeżdżają stamtąd do pracy) to gdy się do niego spieszysz to złośliwie odsuwa coraz dalej i dalej. Niby krótka, kilkunasto kilometrową trasa Radziszewo – Gryfino potrafi zająć niepokojąco dużo czasu, bo a to nauka jazdy, a to ktoś testuje cierpliwość kierowców za nim sprawdzając, jak to jest jechać 10 km mniej niż pozwalają znaki a to jakiś orszak weselny z Czepina…

Szczęśliwie tym razem wyjechaliśmy odpowiednio wcześnie, więc nie było stresu podczas odbierania numeru startowego (w tym roku nie dałem się nabrać i od razu szukałem biura zawodów w szkole a nie na nabrzeżu). Odbiór numeru przebiegł sprawnie, dzięki dobrej organizacji i licznej reprezentacji wolontariuszy.

W pakiecie znalazłem fajną chustę typu buff, koszulkę od New Balance (lubię czerwone koszulki!) oraz kilka fajnych dodatków, których nigdy jeszcze nie wykorzystałem, typu wejściówka na Lagunę.

Po przypięciu numeru startowego i zamontowaniu chipa pozostała jeszcze spokojna godzina na zwiedzanie Gryfina (5 minut i odfajkowane) i szybki przelot po festynie, który powoli rozkręcał się w okolicach startu.

była zjeżdżalnia…

…Powoli rozkładała się gastronomia (na razie świadomie olewam, zaraz bieg, trzeba mieć lekki żołądek)…

Stała potężna scena, namiot New Balance, wesołe miasteczko (wersja Cygan-Style, więc trochę strach jeździć na karuzeli, ale czego się nie robi dla dobrej zabawy) ogólnie wszystko na tip-top.

Jedynie ludzi trochę brakowało, ale powoli zaczynali się schodzić i impreza szybko się rozkręcała. Ci, którzy gustowali w trochę bardziej nudziarskich sposobach spędzania wolnego czasu mogli się porozgrzewać (nuuuudaaaaaa) albo po prostu kontemplować piękne okoliczności przyrody – bo co jak co, ale klimat Gryfińskiego nabrzeża jest genialny.

Dość zwiedzania, czas biegania

Zawsze powtarzam, że to co dobre szybko się kończy, więc starczy już tych wycieczek krajoznawczych po Gryfinie, czas stanąć na starcie. Tym razem strefa dla uczestników została dokładnie wydzielona, dzięki czemu nie plątało się po niej (zbyt wiele) postronnych osób.

Biegaczy na półmaraton zapisało się moim zdaniem dość mało (356 opłaconych uczestników, na dychę 100 osób więcej) przez co w strefie startu nie było ciasno. Poza pierwszymi miejscami naturalnie, tam jak zawsze atmosfera przypominała puszkę sardynek. Te dziesięć minut oczekiwania minęło jak z bicza strzelił, wiec gdy padł sygnał na odliczanie do startu byłem nawet delikatnie zaskoczony (to już?).

W dodatku zacięło mi się Endomondo! Nie ważne ile razy bym klikał start, nic się nie działo. Już chciałem krzyczeć STOOOP, ODWOŁUJEMY BIEG, TRZEBA PRZESUNĄĆ START – ale szczęśliwie przytomny umysł podpowiedział restart aplikacji i już lecę z Endo. Chwila strachu, ach, adrenalina skoczyła ;).

Tu małe zboczenie (nie, to nie to co myślicie) z tematu. 20 minut po półmaratończykach startowali biegacze na 10 kilometrów, którzy z racji krótszej trasy kończyli (w większości) szybciej niż ci, którzy mieli do pokonania 21 kilometrów. Siłą rzeczy nie mam więc nic do powiedzenia o ich biegu, ale wierzę, że był równie udany co półmaraton.

Dosyć jednak zboczeń, bo oto biegniemy.

Jak zawsze, na początek wszyscy uczestnicy musieli się zmierzyć z długą, bo ponad 3,5 kilometrową prostą przecinającą polsko – niemiecką granicę.

Nie wiem czy to celowy zabieg, oszczędność, czy po prostu mój umysł, który zawsze ma głupie skojarzenia ale to, że po polskiej stronie jest bruk a po niemieckiej równy asfalt zawsze mnie rozśmiesza.

W ogóle, po przekroczeniu granicy zaczyna się nieco inny świat, o czym pisałem już wielokrotnie przy okazji Transgranicznego Festiwalu Biegowego – niemieckie Mescherin to po prostu wioska jak z bajki i jeszcze dużo wody upłynie w Odrze do czasu gdy i u nas wszystko będzie tak wyglądać.

W Mescherin na uczestników czeka też pierwszy ostry podbieg i to z gatunku tych wykańczających – całe szczęście, że niezbyt wysoki.

Podbiegi zawsze były moją piętą achillesową – niby napieram na nich jak mała lokomotywa (znaczy się ciężko, cały mokry i sapie) ale gdy tylko się kończą, czuje się wykończony i ledwo zipię. Szczęśliwie chwile potem startował delikatny spadek a na nim punkt z wodą (dla szóstkowiczów : das Wasser)

a kawałek dalej trasa wchodziła w las, uwalniając uczestników od majówkowego upału.

A w lesie bieg był niczym innym jak przyjemnością a przynajmniej do 10 kilometra. Trasa, tak jak rok temu dokładnie w połowie zawracała, więc gdzieś na wysokości 8 kilometra zaczęli mnie mijać pierwsi biegacze, którzy byli już na powrocie. Niby szczęściarze, bo będą szybciej na mecie i krócej się męczą – ale jakoś się zbytnio nie uśmiechali. Nie mieli czasu.

Zaraz przed miejscem, w którym trasa zawracała znalazło się miejsce na kolejny punkt nawodnienia…

I już można zawracać.

W tym roku tego miejsca nie pilnowała Polizei tylko lokalni szeryfowie i ich lśniące rumaki (po niemiecku: das Fahrrad). A skoro już przy rumakach jesteśmy, to zaniepokoiłem się brakiem koni na pastwisku przy trasie biegu. W zeszłym roku były, dopingowały. W tym roku nic, nie rozstawiły nawet żadnego transparentu. Ech, upada duch kibicowania…

Na powrocie jeszcze jedna wizyta w punkcie z wodą. Piję tą wodę jak nie przymierzając koń, bo brzuch powoli zaczyna wysyłać sygnały – JESTEM GŁODNY! Widać lekkie śniadanie okazało się za lekkie. Burczenie dochodzące z okolic pępka staje się coraz bardziej nachalne. Jako, że biegniemy przez las to budzą się we mnie obawy, że te dźwięki mogą wywabić niedźwiedzie, które budzą się powoli z zimowego snu albo co gorsza niemieckie kobiety (nie wiem co gorsze) więc zalewam głód wodą i izotonikiem z bidonu (przysięgam, po 10 kilometrach nienawidzę już tego pomarańczowego smaku, ale co począć).

Głód podczas biegu to niełatwa sprawa. Nigdy wcześniej go nie doświadczyłem (serio) a przynajmniej nie w takim nasileniu. Biegnąc myślę tylko o kebabie, kurczaku z rożna, cheesburgerach albo przynajmniej pajdzie ze smalcem, która wiem, że czeka na mnie na mecie. Myśli nie pomagają, czuję coraz większe ssanie, fuj, ten izotonik jest już normalnie nie do przełknięcia. Ale piję. I cierpię. I piję. Dalej burczy.

Droga Z POWROTEM do złudzenia przypomina drogę TAM, z tą różnicą, że jest dokładnie odwrotna. Ja koncentruję się na dotarciu do końca lasu (obiecuję sobie, że wtedy przyspieszę, ostatecznie nie przyspieszam). Tutaj mini odmiana – zamiast łamać nogi zbiegając w drugą stronę hardkorowego podbiegu organizatorzy poprowadzili trasę delikatniejszym, przyjemnym dla nóg zbiegiem. Pozdrowienia dla wolontariusza, który na końcu tegoż zbiegu dzielnie kierował wszystkich na prawo, co by się nikomu nie walnęło. Jeśli to czytasz kolego, to pewnie i tak nic nie rozumiesz, bo wyglądałeś mi na Niemca (a jeśli jednak jesteś Polakiem, to wybacz tą wybitną zniewagę).

Tutaj mała dygresja – cała trasa, choć pozbawiona (poza jednym) ostrych podbiegów była dość zdradziecka, prowadząc a to w górę a to z górki – niby nie widziało się tego w oczach ale zdecydowanie czuło w nogach.

potem już tylko dotrzeć do mostu..

i znowu ta mordercza prosta.

Słowo daję, na tych ostatnich kilku kilometrach wielokrotnie myślałem czy przypadkiem nie stanąć, nie przejść do marszu, zadzwonić po taksę albo w ogóle rzucić to bieganie w cholerę. Prosta ciągnąca się aż po horyzont szalenie demotywuje – biegniesz, biegniesz a tu końca nie widać. Patrzenie pod nogi średnio pomaga – nie potrafię tak biec, bo zaczynam się potykać o własne stopy. Ostatecznie starałem się patrzeć nie dalej niż daszek własnej czapki – trochę pomagało.

Gdyby to były wspomnienia z pola walki, napisał bym śmiało, że na tej drodze poległo wielu dobrych towarzyszy broni. Widziałem sporo osób, które przechodziły do marszu zniechęcone perspektywą niekończącego się (no, prawie) biegu w przód.

Dlatego pojawienie się najpierw wieży kościoła a potem mostu powitałem z radością. To już prawie koniec! Most, mała pętelka aby dokręcić ostatnie kilkaset metrów i JEST, JEST UPRAGNIONA…

Meta – może czas coś zmienić?

Dawno żaden półmaraton tak mnie nie wymęczył. Zostałem zmemłany, zmielony, przeżuty i wypluty. Dałem radę, nie stanąłem, ale na mecie czułem się naprawdę bardzo kiepsko.

Jaki z tego morał? Po latach obstawania przy swoim muszę chyba ze smutkiem przyznać, że moja strategia pod tytułem „miej wyjebane a będzie ci dane” nie przynosi chyba oczekiwanych rezultatów. Chcąc osiągać jakikolwiek progres muszę chyba pomyśleć o intensywniejszych treningach, lepszej diecie i ogólnie delikatnym wzięciu się w garść.

Wiem, że dla czytelników tego bloga takie stwierdzenia mogą być szokujące, ale to prawda. Czas coś zmienić!

Na mecie festyn trwa już w najlepsze. Rozkręciła się gastronomia (największa kolejka naturalnie do smalcu – szczerze mówiąc – średni był), leje się piwo, wesołe miasteczko hula na całego. I fajnie, bo dzięki temu takie imprezy jak Biegowy Festiwal Transgraniczny nie będą się jawić mieszkańcom jako „a jacyś tam biegacze biegajo panie” – tylko jako dobra okazja na spędzenie czasu z rodziną czy znajomymi – nawet jeśli ze sportów uprawia się tylko ćwiczenie bicka podczas podnoszenia piwa do ust.

Ale ale – pisząc, że czas coś zmienić nie miałem na myśli tylko swojego nastawienia.

Choć Transgraniczny Festiwal Biegowy oceniam jak zawsze bardzo wysoko, organizację uważam za doskonałą a wszystko było moim zdaniem idealnie dopięte, to pomimo tego uważam, że sama trasa biegu zasługuje powoli na jakaś zmianę.

Wiem, że to dopiero drugi półmaraton i podczas mojej biegowej kariery to również drugi bieg na 10 km biegnący po tej samej trasie, ale uważam, że stali uczestnicy mogą powoli zacząć wyczekiwać jakiejś odmiany.

Trasa, choć bardzo urokliwa i wymagająca zarazem staje się nudna (szczególnie, że podczas każdego biegu pokonuje się ją de facto dwa razy) – dobrze, że chociaż strefa startu jest co roku nieco przerabiana.

Ja sam często boleje nad tym, że z braku czasu i chęci na dalsze wyjazdy biegam w kółko na tych samych imprezach biegowych – i widzę, że takie nastawienie zaczyna się udzielać coraz większej ilości biegaczy – sporo osób już teraz mówi, że nie chce powtarzać co roku takich samych biegów.

Dlatego bieg dostaje ode mnie dziś mocne

8 na 10 punktów w skali fajności

ale jeśli za rok znowu będę musiał zawracać na nawrotce w tym samym miejscu w Gartz, to ocena będzie z pewnością dużo niższa.

A na sam koniec zarzucę Wam pytaniem – jakie jest Wasze zdanie o tandemach biegacz + rowerzysta, który przez całą trasę jedzie obok, robiąc zdjęcia, podtrzymując na duchu i przede wszystkim służąc jako mobilny punkt wydawania wody, napojów izotonicznych, żeli i tym podobnych? Pytam, ponieważ podczas wtorkowego biegu mogłem zaobserwować przynajmniej dwa takie „zespoły”, za jednym biegłem nawet przez większość trasy i choć mam na ten temat swoje zdanie, to najpierw chętni poznam Wasze. Piszcie w komentarzach, wrzucajcie swoje zdanie na facebooku.

I szykujcie siły na za rok, bo wierzę, że organizatorzy przygotują coś specjalnego. w końcu pewnie też czekali na relację ;)