Dzień dobry;

Dziś od razu przywalę z gruber rury, więc…

Stali czytelnicy bloga wiedzą zapewne, że jestem zajebiście stary.

Przeżyłem paru prezydentów, dwóch papieży, Robina Williamsa i czwartą Rzeczpospolitą. Jestem już w takim wieku, gdy faceci przy wódce nie rozmawiają już o „osiemnastkach” bo powoli zaczyna to podchodzić pod pedofilię.

Ja pierdzielę, jestem nawet starszy niż polski Internet!

Tak właśnie – od kilku dni dołączyłem do grona 30-latków!

Chyba powinienem być zdołowany, w końcu każdy 30, 40, 50 i więcej „latek” powinien mieć doła, nie?

Niestety, chociaż kalendarz i numer PESEL nieubłaganie wskazują, że trzydziestoletniość została już przeze mnie osiągnięta to jakoś nie potrafię się z tego powodu smucić.

Aby być na czasie z problemami nowej grupy, z którą mogę się teraz identyfikować wpisałem w Google frazę Mam 30 lat. Może tu znajdę pożywkę dla depresji, która ciągle nie chce nadejść?

I oto, co ukazało się moim oczom:

strasznie jest mieć 30 lat… chyba

Masakra, wygląda na to, że trzydziestolatki to dopiero mają pod górkę… Takie życie teraz mnie czeka? Chyba czuje nadchodzącą falę smutku… A nie, to po prostu ten wczorajszy niestrawny posiłek. 

Bo przecież żaden z tych problemów mnie nie dotyczy !

I właśnie wtedy uświadomiłem sobie, że…

Lekarstwem na depresję 30-latka jest ruch

Przedwczoraj pierwszy raz biegałem jako trzydziestoletni człowiek. I był to NAJLEPSZY TRENING KIEDYKOLWIEK. 

Nogi niosły mnie same i chociaż może nie pobiłem rekordu świata to czułem się niesamowicie.

Chociaż jeszcze dwie godziny wcześniej moja głowa była pełna problemów pracowo – domowo – życiowych – to podczas treningu to wszystko nagle przestało się liczyć. 

Była ścieżka, byłem ja, byli inni, którzy biegli dookoła mnie – mogłem z nimi pogadać, mogłem biec w totalnym milczeniu.

Problemy zniknęły;

Głowa się zresetowała;

Stres wypłynął razem z potem i wyparował w cieple sierpniowego wieczoru;

Chyba jednak nie tak strasznie jest być tym trzydziestolatkiem!

A więc trzydziestolatki, starsi i młodsi – jeśli ciągle jeszcze przekładacie swoje pierwsze wyjście na rower/bieganie/siłownię/fitness/spacer to mam dla was propozycje.

Przestańcie nad tym myśleć i po prostu zacznijcie to robić – a wiele problemów zniknie, ot tak, przynajmniej na jakiś czas. 

Nie wierzycie? Spróbujcie. 

Bo jak inaczej będziecie mogli się o tym przekonać?